دانستنی های جالب درباره روستای ابیانه - وبلاگ زرسید

به گزارش وبلاگ زرسید، روستای ابیانه که از توابع بخش مرکزی شهرستان نطنز در استان اصفهان است در 40 کیلومتری شمال غربی نطنز، در دامنهٔ کوه کرکس قرار گرفته است که ارتفاع آن از سطح دریا 2222 متر می باشد. روستای ابیانه با آب و هوای معتدل، دارای موقعیت طبیعی مساعد، معماری بومی و بنا های تاریخی پُرتنوع است که گردشگران زیادی را به خود جذب نموده است. روستای ابیانه در تاریخ 30 مرداد 1354 با شمارهٔ ثبت 1089 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

مردم محلی ابیانه در قدیم به این منطقه ویونا می گفتند که وی در زبان آن ها به معنای بید و ویانه به معنای بیدستان است. علت نام گذاری این روستا این بوده که این روستا در سابق بیدستان بوده و در طول زمان، ویونا به اویانه و سپس به ابیانه تغییر یافته است.

تاریخچه ابیانه

محققان و باستان شناسان بر این باورند که این روستا، حدود 1500 سال قبل به وجود آمده و یکی از مکان های تاریخی کشور ایران است که شهرت جهانی پیدا نموده است. بر اساس تحقیقات باستان شناسان، عمارت های کهن روستای ابیانه در دوران حکومت های سلجوقیان، قاجاریان، ساسانیان و صفویان طراحی و ساخته شده اند.

اداره سرشماری در سال 1360 تعداد خانه های باقی مانده در روستای ابیانه را 500 عدد اعلام نمود که همه آن ها در قسمت شمال رودخانه ای زیبا به نام برزرود، ساخته شده اند.

خانه های روستا تماما بر روی دامنه پر شیبی در شمال رودخانه برزرود بنا شده است. به صورتی که پشت بام مسطح خانه های پایین دست، حیاط خانه های بالا دست را به وجود آورد است و هیچ دیواری هم آن ها را محصور نمی سازد. در نتیجه، ابیانه در وهله اول، روستایی چند طبقه به نظر می آید که در برخی موارد تا چهار طبقه آن را می توان مشاهده کرد. از خانه های قدیمی ابیانه نیز می توان به خانه غلام نادر شاه و خانه نایب حسین کاشانی اشاره کرد.

علاوه بر این، روستای ابیانه دارای دو زیارتگاه می باشد که یکی مرقد شاهزاده عیسی و شاهزاده یحیی در جنوب روستا که به گفته اهالی، فرزندان امام موسی کاظم بوده اند، و زیارتگاه دیگر روستای ابیانه نیز هینزا نامیده می گردد. این روستا همچنین دارای یک هتل می باشد که نام ابیانه برای آن انتخاب شده است.

این روستا، هم به وسیله جاده کاشان - نطنز و هم از اتوبان کاشان - اصفهان قابلیت دسترسی دارد. از دو راهی جهت کاشان به نطنز تا ابیانه حدود 22 کیلومتر فاصله است که جهتی زیبا و سر سبز می باشد. این جهت، کاملا کوهستانی و دره مانند بوده و اطراف آن را باغ های پر درخت پوشانده است.

مردم ابیانه به زبان فارسی با لهجه خاص ابیانه ای صحبت می نمایند که با لهجه های دیگرمناطق تفاوت اساسی دارد. مردمان این دیار از لباس سنتی استفاده می نمایند و در حفظ آن تاکید و تعصب از خود نشان می دهند.

پوشش مردم ابیانه

زنان ابیانه از پارچه های گلدار و رنگارنگ برای خود پیراهن بلندی می دوزند و استفاده می نمایند، همچنین زنان این روستا چارقد های سفید رنگی دارند و مردان نیز از شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه استفاده می نمایند.

ابیانه ای ها زبان به خصوصی دارند پس نام غذاهایشان علاوه بر متفاوت بودن، کمی عجیب است. غذا های مردم ابیانه، به علت متفاوت بودن زبانشان نام های عجیبی دارند. غذا های این مردم برگرفته از کویر و حاشیه کویر ایران هستند که سالم، طبیعی، ساده و بسیار خوش طعم هستند. غذای رسمی مردم ابیانه، گِپا نام دارد که از ذرت خرد شده و موادی دیگر تهیه می گردد.

غذای دیگر مردم ابیانه قرمه است که به زبان ابیانه ای به آن قلیه می گویند وعمدتا با گوشت گوسفند قربانی پخته می گردد. کاروانی نیز غذای دیگر مردم ابیانه است که شبیه کله جوش است که با کشک ساییده، نعناع و پیاز داغ می پزند.

شغل بیشتر مردم ابیانه دامداری، باغداری و کشاورزی است که به سبک های قدیمی مدیریت می گردد. آب مورد احتیاج برای زمین های کشاورزی و باغ ها در روستای ابیانه به وسیله هفت قنات تأمین می گردد.

محصولات کشاورزی ابیانه سیب زمینی، گندم، جو و میوه هایی از قبیل: زردآلو، گلابی، سیب و گردو است.

یکی دیگر از شغل های مردم ابیانه قالی بافی است که با استقبال فراوان مردم این روستا حدود 30 کارگاه مخصوص بافتن قالی طراحی و ساخته شده است.

در سال های دورنیز، بافتن گیوه در میان زنان این دهکده رواج داشته و از این طریق، درآمد کسب مینموده اند، ولی با گذر زمان این هنر از بین رفته است.