توریست برگرد خونه ت - وبلاگ زرسید

به گزارش وبلاگ زرسید، !Tourists Go Home؛ سال 2016 خاتمه اروپا با این شعار خشمش را به گردشگران نشان داد. موجی که از سه شهر کوچک شروع شد و حالا به سایر کشورها رسیده است و در روز جهانی گردشگری سال جاری هم گریبان UNWTO را گرفت، وقتی اسپانیایی ها با یک دیوارنوشته از سازمان جهانی گردشگری ملل متحد خواستند این کشور را ترک کند.

به گزارش وبلاگ زرسید، اروپا بزرگترین منطقه گردشگری با بیشترین سهم درآمدی در جهان است اما این رشد به مذاق همه شهروندان آن خوش نیامده است.

با این حال دبیرکل سازمان جهانی گردشگری ملل متحد گفته که رشد سریع گردشگری در جهان مسؤولیت بیشتری برای تبدیل این فرصت به اشتغال و زندگی بهتر ایجاب می نماید. سازمان جهانی جهانگردی حتی با این نگاه، شعار سال 2019 را اشتغال و گردشگری؛ آینده ای برای همه نام گذاری کرد. اما گسترش اعتراض های خیابانی، وضعیت متناقضی را نشان می دهد.

در سال 2016 با آن که گردشگری شهری در اروپا رشد بی سابقه ای را تجربه می کرد، هشدارهایی داده شد مبنی بر این که جنبش های اعتراضی در سه شهر ونیز (ایتالیا)، بارسلون (اسپانیا) و دوبرنیک (کرواسی) درحال شکل گیری است. جمعیت گردشگران در این شهرها چندبرابر ساکنان آن ها است. در رسانه ها اعلام شد: ساکنان این شهرها دیگر نمی توانند با ازدحام جمعیت گردشگران کنار بیایند و در آستانه فروپاشی قرار دارند.

در اسپانیا، کشوری که برای دهه ها شلوغ ترین مقصد گردشگری جهان بود، این اعتراض ها به دیوارها نشست، با شعارِ !Tourists Go Home (توریست برو خونه) و حتی این شعار Tourist You Are The Terrorist (توریست تو تروریست هستی).

ازدحام جمعیت، بی نظمی و بی ثباتی در خدمات شهری، کوه های زباله، افزایش بهای اجاره و هزینه های زندگی، کاهش منابع غذایی و انرژی ها و توزیع ناعادلانه درآمدهای حاصل از گردشگری، دست مایه شروع اعتراض های مردمی به سفر انبوه گردشگران بوده است.

در سال 2017 این خشم به شکل تظاهرات خیابانی در شهرهای ونیز، رم، آمستردام، فلورانس، برلین، بارسلون و جزیره مایورکا در اسپانیا بیرون ریخت. مردم معترض معتقد بودند سود گردشگری فقط نصیب افراد معدودی می گردد و ضررهای معیشتی آن به مردم می رسد.

این اعتراض ها در ادامه با اصلاحات ظریفی همراه شد؛ Refugees Welcome، خوش آمدگویی به پناهندگان خارجی شعاری بود که جنبش های اعتراضی به توریست برو خونه اضافه کردند تا شائبه نژادپرستی و انزجار از پناهندگان خارجی را از بین ببرند. معترضان دلیل ترجیح خود را این طور بیان کردند: مهاجران اگرچه چهره شهرها را تغییر داده اند اما این جهانگردان هستند که محیط زندگی را بی ثبات نموده اند.

خشم اروپایی ها این بار سازمان جهانی جهانگردی ملل متحد را در خانه اش نشانه گرفته است. روی دیوارهای شهری در شمال اسپانیا، کشوری که مقر این سازمان بین المللی است، نوشته شده: UNWTO Go Home.

حمیرا محب علی ـ راهنما و کارشناس ارشد گردشگری ـ در همین رابطه شرح داده که این جنبش های اعتراضی در نتیجه گردشگری مازاد ظرفیت شکل گرفته است. همان جریانی که در بعضی روستاها و مناطق طبیعی ایران راه افتاده و به برخورد با گردشگران و ممنوعیت ورود آن ها منجر شده است؛ اعتراض هایی که هنوز به اندازه جنبش های اروپا پررنگ نشده و حتی جدی گرفته نشده است.

این کارشناس ارشد گردشگری به بیان ساده گردشگری مازاد ظرفیت را این گونه تعریف نموده است: شکلی از گردشگری است که در آن شما به سفر می روید اما سفر شما برای مردم محلی آزاردهنده است، به عبارتی شما تفریح می کنید اما تفریح شما رنج مردم محلی را در پی دارد.

او به دیدگاه گرک دیکنسون ـ روزنامه نگار انگلیسی از موسسه بروکینگز ـ اشاره می نماید که در همین رابطه به رشد روزافزون سفرها اشاره نموده و گفته است: از آن جایی که طبقه متوسط جهانی در حال حاضر حدود 3.7 میلیارد جمعیت دارد و 160 میلیون نفر هم در پنج سال آینده به آن می پیوندند، جهان غنی تر شده است و مردم بیش از گذشته سفر می نمایند. آمار گردشگری بین المللی نشان می دهد که 1.3 میلیارد نفردر سال 2017 سفر نموده اند و این آمار در سال 2018 بین چهار تا پنج درصد رشد نموده است.

سازمان جهانی گردشگری گزارش نموده که در سال 2018 در مجموع 1.4 میلیارد نفر سفر نموده اند و درآمد گردشگری در همان سال به 1.7 تریلیون دلار رسیده است؛ رقمی که فراتر از پیش بینی ها بود. UNWTO پیش بینی نموده جمعیت گردشگران تا سال 2030، یعنی کمی بیشتر از 10 سال دیگر به یک میلیارد و 800 میلیون نفر برسد.

اما چرا این صنعت که نویدبخش افزایش و توزیع ثروت و درآمد، ایجاد اشتغال و زیرساخت و بهبود روابط فرهنگی و حتی سیاسی است، تا این حد شهروندان بعضی مناطق و کشورها را نگران و خشمگین نموده است؟

محب علی در گزارشی ترجمه شده از Tour Cert به واکنش ها و دیدگاه های مرتبط با این سوال پرداخته است: کارشناسان معتقدند پیشنهادهای مختلف خطوط هوایی و کشتیرانی، تخفیف هتل ها و تخفیف در بسته های سفر سبب می گردد تا مردم بیشتری به سفر روند. در حقیقت تخفیف ها مخرب اند.

کونلیا کوهاس ـ متخصص گردشگری ـ در نشریه لبنسارت ـ نوشته است که سفر همواره موضوعی چندوجهی است. تعطیلات بیش از آن که فرصتی مدرن باشد بیشتر یک اتفاق روزمره است که می توان آن را با سفر پر کرد.

او گفته است: در تمام جهان و در سایت های پرطرفدار همواره اعتراض هایی علیه گردشگران وجود دارد. دلیل این اعتراضات معمولا دو چیز است؛ حقوق ناعادلانه و مشارکت اندک مردم محلی در برنامه های توسعه گردشگری.

فرانس ون درمرو ـ مدیرعامل بازاریابی شهر آمستردام ـ نیز گفته که سه گروه اساس و روح یک شهر را در گردشگری تشکیل می دهند: گردشگران، ساکنان محلی و موسسات گردشگری، و در ادامه هشدار داده که در گردشگری باید تعادل بین این سه گروه حفظ گردد.

یورس وگنیسل ـ استاد گردشگری دانشگاه لوسرن ـ نیز گفته است: درگیری بین جامعه محلی و گردشگران تشدید می گردد اگر منطقه ای با گردشگران مازاد ظرفیت روبرو گردد. از طرفی جریان های توریستی رو به افزایش است و بیشتر مردم می خواهند جاذبه های معروف یک منطقه را حتما ببینند. آمار سفرهای انفرادی نیز بیشتر از گذشته شده که باعث می گردد کنترل سفرها از دست برنامه ریزان خارج گردد.

زیس هارالد ـ استاد مدیریت گردشگری در دانشگاه شهر ورینگرود آلمان ـ هم معتقد است: تنها راه نجات از گردشگری انبوه در عصر حاضر برنامه ریزی صحیح مدیران محلی است. مدیران محلی گردشگری باید جلو رشد اقامتگاه های غیراستاندارد را بگیرند. اقامتگاه های استاندارد هم باید مبتنی بر ظرفیت منطقه تاسیس شوند. از طرفی پرواز به یک منطقه باید مبتنی بر ظرفیت باشد نه تقاضا. اگر پروازها و اقامت در هتل ها کنترل گردد، گردشگری هم کنترل خواهد شد. موضوع دیگر تغییر چشم انداز است. باید نگاه مسافران را از چند جاذبه شاخص یک منطقه منحرف کنیم و جلوه های دیگری از گردشگری را در همان منطقه به گردشگر نشان دهیم. یکی از آن ها پررنگ کردن جاذبه های کم اهمیت تر است.

کورنلیا کوهاس ـ متخصص گردشگری از اتریش ـ نیز اعتقاد دارد: هر کس می تواند نقشی را در گردشگری ایفا نماید به صورتی که هم خودش و هم دیگران از آن سود ببرند و منابع هم حفظ گردد. ملاقات با مردم محلی گاهی اوقات راه چاره مناسبی برای آگاهی از شرایط محیطی است.

محب علی ـ کارشناس ارشد گردشگری ـ در نتیجه می گوید: هر کدام از ما باید از خود بپرسیم چگونه می توانیم رفتار خود را در سفر از منظر اجتماعی و حفظ محیط زیست کنترل کنیم. در کنار همه این ها دو نکته حایز اهمیت است؛ طولانی تر از اندازه سفر نکنیم و تصور کنیم وقتی ما تحمل سایر گردشگران را نداریم، جامعه محلی چگونه می تواند ما را تحمل کند؟